Afgelopen week werd mijn dochter 13. Na drie maanden binnen zitten was het tijd voor een uitzinnig meidenfeest. Drie bleven er slapen, in ons huisje in de achtertuin. Ik zei ze rond elf uur ’s avonds gedag en liet de verdere gang van zaken los. Ik bemoei me geloof ik meer dan voldoende met haar.
Zwemmen
De volgende ochtend kwamen vier bleke snoetjes een gebakken eitje eten. Met een beetje spanning in haar stem vertelde mijn dochter dat ze die nacht om 4.30 samen met een vriendinnetje was opgestaan. Ze hadden een deken gepakt en waren naar het Waalstrandje gelopen, 200 meter verderop. Ze hadden gezwommen in hun ondergoed en op de pier zitten wachten tot de zon opkwam. Daarna waren ze, helemaal hyper, gaan douchen en een film gaan kijken. Leve haar eigen ruimte.
Wilde paarden
Nog geen week eerder had ik een opleidingsblok gehad. De oefening die we deden, ging over de paardenkoets als metafoor. Je lichaam was de koets, de reiziger je ziel en de paarden, dat waren je drijfveren. Twee dagen lang waren we om beurten elkaars paard- de ene angstig, de andere betrouwbaar, nog een ander onaangepast. Zo leerden we de driften in onszelf en de ander kennen. Het was leerzaam en vooral doodvermoeiend. Want twee dagen lang werd ik gekozen als het wilde, ongetemde paard. Het paard dat wil gaan als een dolle, wars is van regels en sturing, barst van de energie en het liefst ook erg veel aandacht krijgt. Dat was geen toeval en ik genoot van mijn rol. Maar toen ik na twee dagen thuis kwam, was er binnen een paar uur ruzie. Ik had iets meer vrijheidsdrang dan prettig was in de omgang. Vrijheid kan ook erg spannend zijn.
Billen
Eergisteren ontmoette ik een vriendin. Wat heb je nou geleerd in dit opleidingsjaar, vroeg ze. Ik schrok een beetje, voelde meteen de neiging om mijn investering te verantwoorden. Tot ik mijn billen op mijn stoel voelde en dacht: dat ik vrij ben om mijn eigen antwoord te geven. Wat ik vervolgens deed.
Vakantie
Aanstaande zondag ontmoet ik voor de tweede keer mijn Artist’s Way-vrouwengroep, een cirkel van acht dames die een jaar lang hun creatieve bron gaan vrijmaken. Dat betekent dat we saboterende patronen onderzoeken, kritische stemmetjes, oneigenlijke opdrachten die je bij je draagt, of het altijd maar aardig zijn. Want perfectionisme, dienstbaarheid, schuldgevoel en schaamte dragen zelden bij aan ons levensgeluk. In de cirkel maken we ruimte om te doen waar je zin in hebt, waar je hart vol van stroomt, en om expressie te geven aan dat wat in je leeft. We zijn dus eigenlijk op weg naar een eindeloze, innerlijke zomervakantie. En elk stapje telt.
Trilling
Want wat steeds meer waarheid wordt, is dat ik niet van alles hoef te doen om tot bloei te komen. Dat ik vooral heel veel te laten heb. Dat ik mag vertrouwen op mijn eigen genoeg. Dat ik mijn eigen trilling mag volgen, mijn plezier en mijn zin. En dat ík daar niet alleen blij van word, maar de mensen om me heen ook. Ook al is het soms een beetje veel.
Recente reacties