Eens in de twee weken doe ik een inquiry met een fijne collega. Allebei twintig minuten. In die twintig minuten bereiken we een bepaald waarheidsniveau. Zij op haar poefje, ik op de mijne. Vanochtend was ik niet alleen getuige van haar onderzoek, maar ook van het mijne. Want wat ten diepste waar is, laat zich soms pas kennen als het uitgesproken wordt. Blijkbaar was er iets rijp.
‘Ik ben kwetsbaarder dan ik overkom en ik wil dat kunnen leven’, hoorde ik mezelf zeggen. ‘Ik wil mezelf niet langer ergens uit hoeven trekken. Of neer hoeven zetten. Ik wil ergens bij horen. Ik wil meer omhulling, meer veiligheid. Minder bijzonder zijn. Minder sterk. Ik wil meer gefaciliteerd worden. Meer plezier hebben. Meer samen. Ik denk dat ik een baan ga zoeken.’ Het voelde onwerkelijk om getuige te zijn van mijn eigen helderheid. Langzaam landde ik in mijn woorden.
Een complete verrassing was het niet. Ik ben al maanden aan het gisten. Met als flinke katalysator een dag in november, waarop ik plotseling aan de hartbewaking lag. Er bleek geen acuut gevaar, maar iets lijkt er niet goed te gaan. Wat precies, is nog onzeker. Ik mocht naar huis met vervolgafspraken, voorschriften en drie dozen pillen.
Een hart dat spreekt, valt niet te negeren. Zelfs niet door mij.
8 jaar werk ik zelfstandig nu. Eerst als communicatieadviseur, programmamaker en coach, sinds anderhalf jaar als therapeut. Die 8 jaar zelfvoorziening ging gepaard met de opvoeding van twee kinderen, het afronden van drie opleidingen, een scheiding, twee verhuizingen en een vader die niet lang meer heeft. Petje af, hoor ik geregeld. Die bewondering is lief bedoeld natuurlijk. Maar ik voel eerder schaamte dan trots. Alsof het niet echt over mij gaat.
Daarom heb ik ontslag genomen. Ontslag bij mezelf. Niet omdat ik opgeef, maar omdat ik een ander contract wil. Een contract met mijn hart. Met in de arbeidsvoorwaarden genoeg ruimte. Ruimte om te spelen. Ruimte om op mijn eigen tempo te groeien. Om het af en toe niet te zien zitten en daar niet overheen te stappen. Om te doen wat ik zinvol vind. Om me te verbinden en liefde te voelen. Om het leven te leven als een gift. En niet als een eindeloze uitdaging.
Wat dat betekent, weet ik nog niet. Maar 2025 lijkt een belangrijk jaar te worden. Een jaar van mijn hart. Intens, feestelijk, spannend, verdrietig en transformerend. Alle lichten staan op groen. Maar liever ga ik niet alleen. En kom ik je tegen, onderweg.
Recente reacties