Gister zag ik een nieuwe cliënt. Hij was geschrokken van een plotselinge nieuwe werkelijkheid in zijn leven. Alles stond op z’n kop. Gedesoriënteerd en zoekend zat hij tegenover me. Waar ben ik? Wat voel ik? En kan ik wel vertrouwen op wat ik voel? Tegenover hem zat iemand die het oké vond dat hij niet wist waar hij was. Dat was nieuw en vreemd voor hem. Gelukkig waagde hij ’t erop.
‘Je bent een soort blindengeleidehond’, kreeg ik ooit als feedback van een cliënt. ‘Je bent nabij, ik kan op je rekenen, je kijkt met me mee, maar laat de uiteindelijke regie aan mij over. Ik voel me nog blind in dit proces, maar je geeft me het vertrouwen dat ik de goede weg loop en dat ik dat op een dag ook zelf kan voelen.’ Feedback die te mooi is om voor mezelf te houden, vooral om de fantastische vergelijking. Want waar zou een blinde zijn zonder de hond? Niet ver van huis, waarschijnlijk.
Hoe vaak ben ik wel niet verdwaald in mijn leven? Of bevond ik me op nieuw terrein? Was er iets verschoven in mij, een sluier opgelicht of een bodem verdwenen? Zo dankbaar was ik, als ik iemand trof die mij kon volgen. Die niet schrok van mijn val, of van de emoties die los kwamen. Die me herkende in de diepte waar ik was, en me daar liefdevol welkom heette. Iemand die ik daarin durfde te vertrouwen. Ik kan ze tellen op één hand. Vergeten doe ik ze nooit.
‘Ga je mee verdwalen, ik weet de weg’, zei Loesje. Ze had gelijk: verdwalen doe je liever niet alleen. Het is fijn om iemand naast je te hebben als er een wereld voor je open gaat. Trouw, toegewijd en voor de duvel niet bang. Blindengeleidehond. Ik teken ervoor.
Recente reacties