Ik werk regelmatig voor een school die de leerlingen voorbereidt op de wereld van morgen- zo staat dat in hun missie. Hoe die wereld eruit ziet, weet natuurlijk niemand. De mensen die de leerlingen begeleiden, doen dat dus hoofdzakelijk vanuit wie ze zijn en wat ze voor zich zien. Dat is natuurlijk precies goed, maar meer dan dat is het niet. Je kunt de doelstelling wel bedenken, hij wordt pas geleefd in het hier en nu, en in relatie met elkaar.
Sprookje
Bijna drie jaar geleden had ik een nieuw leven voor mezelf bedacht. Een nieuwe man, een nieuw gezin, een nieuw huis, een nieuw bedrijf en een nieuw territorium. Ik verliet mijn oude zekerheden, de bodem van mijn bestaan, omdat ik dacht dat het leven behoorlijk maakbaar was. Maar de impact van die radicale ommezwaai is dendert nog steeds na in mijn zenuwgestel, het verwachtte walhalla is een sprookje. Gelukkig groeit vertrouwen met de jaren, en het mooie is dat ik daar eigenlijk niks voor hoef te doen.
Buigen
Een collega zuchtte laatst onder een ambitieuze opdracht die hij heeft in overheidsland. De verwachtingen zijn hooggespannen, het resultaat telt. Natuurlijk omdat het werkelijk uitmaakt, maar ook omdat het geloof in maakbaarheid overeind moet blijven. Willen we daarheen? Dan gáán we daarheen. Lukt dat ons zelf niet, dan vragen we iemand die het voor ons kan doen. En volgt er teleurstelling omdat de praktijk weerbarstig is, dan is de kans op afrekening groot. Want accepteren dat iets groter is dan jij kunt omvatten, is oneindig veel moeilijker.
Schrik
Iemand vertelde mij laatst dat ze iedere week in natuurwater zwom, het hele jaar rond. Ik was jaloers. In mijn bedachte leven ben ik namelijk ook zo iemand- dicht bij de natuur, jezelf helemaal kunnen geven aan het moment. Maar in de praktijk deins ik terug voor de kou, de ontbering, de pijn op mijn huid, de schrik in mijn hart. Stiekem ben ik als de dood om de winterzwemmer in mij op aarde te laten komen en de confrontatie aan te gaan met wat er dan gebeurt: voelen dat ik leef.
Want het enige wat werkelijk leeft en ademt, wat stroomt tussen hemel en aarde, is het nu. Het verleden draagt me, de toekomst bestaat niet, mijn bedachte leven heeft geen wortels, maar om mij heen zindert het. Ik voel me klein, kwetsbaar, tijdelijk, en eigenlijk alleen van werkelijke betekenis in verbinding met de mensen om mij heen. Zeg eens, wat maakt het uit? Laten we samen zijn.
Mens blijven in de hectiek van het alledaagse leven vraagt om zelfzorg en ontmoeting- zodat je elkaar weer kunt erkennen in je werkelijke waarde van vandaag. Een verbindend programma helpt daarbij. Wil je weten wat ik voor jou of je organisatie kan betekenen? Neem dan contact met me op!
Recente reacties