Afgelopen zaterdag kluste er iemand in mijn tuin. Een buurman, die buiten z’n uren voor de baas wel wat bij wilde verdienen. Vijfentwintig euro per uur vroeg hij, en daar nam hij ook nog z’n maat voor mee. Dus terwijl ik die dag door een sjiek museum heen stapte en een linzensoepje bestelde, groef hij betonbanden in voor het fundament van mijn tuinhuis. Voor honderd euro was ik klaar.
Iets zat me niet lekker. Schuldgevoel.
Ik ben opgegroeid in een Amsterdamse volkswijk. Mijn moeder kocht mijn kleren op de vrijmarkt, we zaten op een zelfgemaakte bank en gingen zelden op vakantie. Er kwam weinig aangewaaid- ik leerde hard mijn best te doen voor mijn bestaan. Behalve mijn onvervulde wens om echte Allstars te krijgen, herinner ik me geen gevoel van tekort. Toch bleek de overleefstand stevig onder mijn huid gekropen te zijn. ‘Ik ben een dubbeltje dat ooit een kwartje wil worden’, hoorde ik mezelf ooit zeggen. ‘Je bent al een kwartje’, kreeg ik terug. Inmiddels geloof ik dat, maar tot op de dag van vandaag voelt dat kwartje zich gehuld in een krappe jas.
Ik ben therapeut geworden. Mijn opleiding heeft me de afgelopen jaren zeker twintigduizend euro gekost. Dat ging gepaard met veel ongemak. Was ik dit wel waard? Had het zin, om zoveel in mezelf te investeren? Begaf ik me niet in de elite, waar ik helemaal niet thuis hoorde? Het was als het oprekken van een elastiekje. Zette ik kracht, dan groeide ik uit tot een kwartje. Maar liet ik los, dan veerde ik terug. Gelukkig was er tijd, en oefening, om te wennen aan een ruimere staat van zijn.
Nu beoefen ik een vak dat mensen met een kleine portemonnee niet snel betalen. Natuurlijk heeft iederéén een keuze. Maar uit ervaring weet ik dat de stap naar jezelf de moeite waard vinden, heel ver weg kan zijn. En ik worstel daarmee. Ik voel me elitair, soms schuldig. Niet omdat ik veel geld heb, want dat is niet zo, maar omdat ik goed voor mezelf zorg. Omdat ik deze plek inneem. Omdat ik vaker ‘nee’ zeg tegen wat me niet past. Omdat ik meer lichtheid ervaar en minder lijden. Natuurlijk heb ik ook twijfels, angst, verdriet en boosheid. Maar dat is wat ik vóel, niet langer wie ik ben. Daarmee ben ik iets ouds in mezelf ontrouw geworden.
Jezelf ontwikkelen heeft een prijs. Soms heb ik heimwee naar de plek waar ik er niet zoveel toe deed. Dan buig ik mijn hoofd en eer ik stilletjes mijn roots. Maar ik eer ook de kansen die ik kreeg. En mijn eigen lef. Want hoe spannend deze stappen ook zijn, ik draai niet meer om.
Wat zit jouw vrijheid en vervulling in de weg? Het leven vraagt je soms om in beweging te komen. Ik begeleid je daar graag bij. Is je financiële draagkracht beperkt? Neem contact met me op, dan bespreken we wat er wél mogelijk is.
Recente reacties