Tien dagen geleden overleed mijn vader. Aan een langdurig ziekbed kwam in alle hevigheid een einde. Hij had alles aangegrepen om zo lang mogelijk bij ons te blijven, maar kon uiteindelijk niet anders dan het hoofd laten rusten. Het afscheid was intens en verdrietig.
Ik heb in mijn leven al menig verlies gekend, maar een ouder die dood gaat hoorde daar nog niet bij. ‘Geen idee waar ik het zoeken moet,’ appte ik een vriendin. Want een grote klus maakt zich van mij meester. Alsof de muren te dichtbij zijn, de grond niet meer hetzelfde. Alsof het water plotseling aan mijn lippen staat. En iets me stevig naar binnen trekt.
Tot nu toe was ik vooral bezig geweest met hém. Hoe ik er zo goed mogelijk voor hem kon zijn, hoe ik hem kon ontslaan van alles wat we niet af konden maken, hoe ik hem een beetje kon helpen dood te gaan- iets wat hij me had gevraagd. In diezelfde energie dacht ik te kunnen blijven. Iets planbaars, maakbaars, beschikbaars in mij hield vast. Maar zo werkt het niet. Gelukkig maar.
De overgave kwam met de liefde waarmee ik afgelopen weken ben overladen. Kaarten, berichtjes, bloemen, boekjes, maaltijden, liedjes. ‘Ik hoop dat je in november weer ruimte hebt om met ons op stap te gaan,’ las ik op een kaart. Dat verbaasde me én wees me de weg. Je bent je vader kwijt. Dat doet pijn. En dat gaat nog wel even duren. Misschien wel tot ná november.
De liefde van anderen was als een spiegel. Een spiegel waarin ik zag wat ik mocht voelen. Hoe groot dit was. Waar ik ruimte aan mocht geven. Waar anderen er voor me willen zijn. Waar ik mag vragen, nemen, los mag laten. De liefde van anderen ving me op, en moedigde me aan. ‘Toe maar, voel maar, ga er maar in. Je komt echt wel weer boven. En je bent niet alleen.’
Langzaam laat ik me dus zakken. Neemt rouw in golfjes haar ruimte in- soms duwend, soms trekkend, smeltend of klarend. Langzaam geef ik toestemming aan alles wat ik voel en zoek ik naar wat nodig is. Ik adem, werk en leef heus wel door. Maar onder mijn arm zit mijn verlies. Net zo lang als dat nodig is.
________________________________________________________________________________________________________________
Het ervaren en toelaten van een diep menselijke verbinding is voor mij de kern van therapie. Die verbinding kent vele lagen, ook ik ben daarin nog vol aan het leren. Je bent welkom om je eigen stappen te komen zetten!
Recente reacties