‘Ik heb het gevoel dat ik wel dood kan,’ zei een vriendin ooit tegen mij. Ze was niet somber, ze was niet alleen, ze was niet oud en ze was van betekenis voor de mensen om haar heen. Maar ze verveelde zich, voelde geen contact met wat ze hier zelf nog te doen had. Ze zat op een dood spoor. Killing, zeg je dan.
Nutteloos
‘Ik ben wel klaar eigenlijk,’ zei de oude vrouw die naar het Death Café gekomen was. Na een verhalenronde vol persoonlijke verliezen van jonge mensen, sprak zij monter over haar eigen dood. Ze werkte nog in de tuin, ging naar de bridgeclub, genoot van haar uitzicht, had kleinkinderen, vrienden, geen grote gebreken, een heldere geest. ‘Maar ik voel me een beetje nutteloos. Er is niets wat ik nog echt wil.’ Stiekem had ze gehoopt op gelijkgestemden die avond, maar dat ze dit vrijuit kon zeggen zonder weggewuifd te worden, vond ze ook al fantastisch.
Spiekbriefje
Mijn oma is 98 jaar oud. Ze weegt 35 kilo en is kleiner dan mijn dochter van 11. Ze heeft vorig jaar een tia gehad en verhuisde toen van haar zelfstandige woning naar een verzorgingstehuis. Dat gaat niet lang meer duren, dachten wij. Maar ze knapte op. Nu zit ze in haar stoel, leest de krant en zegt dat ze niet mag klagen. Naast haar ligt een spiekbriefje met daarop de namen van haar kleinkinderen. Elke keer dat ik haar zie, vraag ik me af wat het is waarom ze niet opgeeft. Waarom ze niet loslaat, of: waarvoor ze nog leeft.
Drift
Welke drift houdt je erbij, in het leven? Wat heb je te doen hier, en wanneer is het klaar? Wanneer geef je toe dat je op een dood spoor zit? En ligt er daarna nog wel een nieuwe te wachten? Hoeveel nog, eigenlijk? Hoe vaak kun je jezelf uitvinden, of jezelf geven aan de liefde? Wanneer ben je op?
Tunnel
De dood boezemt angst in. Het is iets wat je moet voorkomen, altijd en sowieso. De dood is het einde, na de dood is er niets, erger dan dood bestaat niet. Maar wat als de dood gewoon een poort is? Een grote poort, aan het eind van je leven, maar ook aanwezig in al die kleine tunnels waar je doorheen moet, om uit te komen in nieuw gebied?
De vriendin die zei dat ze wel dood kon, vertelde mij over het Droste-effect. De eindeloze serie vensters. Steeds kleiner, steeds verder weg, steeds een ander perspectief, maar steeds weer een nieuw begin. Ik teken. Daarvoor.
Recente reacties