Het gebeurde ineens. Niemand had het aan zien komen. Scherpe woorden werden de volle theaterzaal in geslingerd en troffen genadeloos doel. Alle aanwezigen op dit feestje zaten in één klap rechtop. Wakker, alert. De schrik om het hart, de hakken in het zand, de vuisten gespannen. Nee, niet, stop, nu. Maar de komeet was al ingeslagen, alsof het volkomen vanzelfsprekend was.
Perfect
Maanden hadden we vergaderd, gesproken, geschoven, geregeld, puntjes op de i gezet. Niets kon er meer misgaan aan deze gewichtige bijeenkomst. 200 aanwezigen, een strak en sterk inhoudelijk programma afgewisseld met lichte muziek, royale catering en een professionele zaal. Het feest werd net zo perfect als de school zelf- zo was het plan althans.
Wraak
Maar toen verscheen er een onverwachte gast met een duister verleden. Een man die jarenlang nietsontziend tekeer was gegaan, die de school landelijke bekendheid had gegeven met zijn aanwezigheid. Hij schoof de zaal in zonder gene. En onze voornaamste spreker besloot geen medelijden met hem te hebben. ‘Turk, het wordt later helemaal niks met jou,’ had hij vroeger van hem te horen gekregen. Onze spreker wraakte zich, herhaalde deze boodschap hardop, noemde de boosdoener bij zijn naam. En besloot: ‘Hier ben ik dan. Ik dank u dat u mijn strijdlust heeft aangewakkerd.’
Joelen
Niemand beleefde niks. Sommige aanwezigen stonden te joelen, blij dat het beestje bij de naam werd genoemd. Anderen hadden het zweet op hun rug staan, hopend dat het gauw weer gezellig zou worden. Sommigen keken misprijzend, want dit hoofdstuk moest toch maar eens afgesloten zijn. Sommigen keken nieuwsgierig om zich heen, op zoek naar reacties van anderen. Ikzelf, de maker van dit geheel, voelde mijn lichaam bevriezen, klaar om te verdwijnen. Maar de show ging door, de tijd verstreek, en niemand ging dood.
Opgerekt
Waar je niet van dood gaat, geeft je kracht. De afterparty was vol leven. Er was iets aangezet wat ertoe deed. Tot opluchting, tot woede, tot sensatie, tot teleurstelling, tot genoegen en tot ergernis van de aanwezigen. De oordelen waren niet van de lucht, er werd vurig gesproken. Makkelijk is het nooit, als de maskers vallen en het echte verschijnt. Maar hard gelachen werd er ook. De aanwezigen leken een beetje opgerekt, dagen later duurt het gesprek nog voort.
Waar mensen verschijnen met hun werkelijke verhaal, slaat het ongemak soms toe. Dan valt ons beeld uiteen, werkt de code niet meer, moeten we ons écht verhouden tot wat er gebeurt. Het is daar waar echt contact ontstaat. Met een simpele vraag: hoe is dit voor jou? Waar sta jij, in wat hier gebeurt? De openheid en gedeelde draagkracht die dan verschijnt, maakt de weg vrij die je gaan wilt.
Recente reacties