Chaos

De hond en ik maakten een wandeling door het bos, toen we plotseling gestremd werden door een ravage van bomen en takken. De westerstorm die over Nederland raasde, had precies op deze plek stevig voet aan de grond gekregen. Wortels staken de lucht in, stammen waren doormidden gescheurd, omgevallen bomen hingen wankel in elkaars armen. Dikke bossen takken en stammen versperden zover ik kon kijken het pad, er was geen doorkomen aan.

Opstand
De winter is mij tot nu toe voorgekomen als donker, guur en stormachtig. Dat zag ik als ik naar buiten keek, dat zag ik als ik naar binnen keek. Chaos. Veel druk. Het systeem in opstand. Verwarring. Vertrouwen, ademen, zoeken naar ruimte en vertraging, niet teveel willen. Weten dat verdwaald zijn vol potentie is. Dat destructie en creatie heel dicht bij elkaar liggen. Dat de winter een tijd is om naar binnen te gaan, en dat tijd verstrijkt.

Schaduw
Wat je ziet, ben je zelf. De donkere wolken, de striemende regen, de vragende ogen, de volle agenda, de lamp die het begeeft, de verholen blikken, het paaltje dat er ineens stond, de vlekken op de muur, het vlakke land en de grijze lucht. Je bewust zijn van je eigen blik, en het landschap dat daaronder ligt, is een opgave. Soms ontmoet ik ongemak, als ik me vertrouwd toon met mijn schaduwkant. Dan weerspiegel ik de schaduw van de ander, verstoor ik het gladde oppervlak. Dat is weinig comfortabel. Want waar schuilt nog de betekenis, als je vertrouwde bakens uit zicht zijn? Wat heb je hier dan te doen?

Niets
De hond bleef dichtbij me terwijl ik een plekje zocht in het midden van al dit natuurgeweld. Ik luisterde naar de stilte na de storm en voelde ontzag voor de kracht waarmee de orde hier verstoord was. Thuis zocht ik het woord chaos op. ‘Leegte’ volgens de Griekse mythologie. ‘het Niets waaruit de goden ontstaan.’

Alles ligt open. Of ik na deze chaos nog tekstschrijver wil heten, betwijfel ik. Dat ik het licht opzoek, is duidelijk. Of het mag mislukken, ga ik ervaren. Dat ik iets te geven heb, weet ik zeker. Dat ik leef, is tijdelijk. En dat ik lief wil hebben, is natuurlijk. De aarde viert feest, onder de gehavende takken. Een feest van bevrijding.

Verruiming van perspectief gaat niet zonder verlies van het oude – dat laat de natuur ons zien. Ben jij, of is jouw organisatie, eraan toe om ruimte te maken voor nieuw? Neem contact op voor een verkennend gesprek over een passend traject, buiten de orde die je zo goed kent.