Je bent wat je leest, las ik in mijn mailbox. De kop van een nieuwsbrief van the School of Life in Amsterdam. Je bent ook wat je eet, dacht ik. Je bent wat je aan hebt, je bent wat je luistert, kijkt, je bent waar je heen gaat, je bent wat je doet, je bent wat je koopt, je bent wat je vindt. Jij bent jij vanwege je gedrag, je woorden, je uiterlijkheden en je keuzes. Dat is handig als we mensen willen indelen om overzicht te krijgen. Maar ergens voelt het plat en treurig om je identiteit te ontlenen aan de wijze waarop je de wereld tot je neemt.
Podium
Ik was laatst publiek, ik was waar ik heen ging. Een prachtige voorstelling in Amsterdam. Maar die avond maakte de context nog de meeste indruk. Dat heb je soms als je zintuigen wijd open staan. We dronken iets in een stampvol theatercafé, vol vrolijke mensen die nooit oud worden. Zo’n café dat al decennia lang cultuur ademt, in alles. Iets voelde benauwd. We stonden in een lange rij voor de zaal en het werd dringen. Mensen waren bang dat ze geen stoel meer zouden hebben. Niemand keek elkaar aan. Eenmaal in de zaal, keek ik om me heen. Eigenlijk was de hele setting één grote ontmoeting, van 200 mensen, 4 dansers en 3 slagwerkers. Maar we deden net alsof wij, het publiek, er niet toe deden. Onze taak was bewonderen. We keken allemaal naar de plek waar het ging gebeuren: het podium. Wat nou als iemand in de zaal was opgestaan en geroepen had: ‘Hee! Waarom kijken jullie niet naar mij! Ik ben toch ook bijzonder?’
Verlangen
Na afloop luisterde ik naar de gesprekken die werden gevoerd. Meningen, analyses, superlatieven en ‘daar moet je ook echt naartoe’s’. Ik voelde het wereldje, de mores, het ingebed zijn in de wereld van kunst en cultuur, het onderscheidingsvermogen, het thuis zijn in de esthetiek. Maar ik voelde ook de lichte verhevenheid, en, daar komt ie, misschien wel het verlangen om zelf de hoofdrol te spelen. Want waar laten we ons eigen leven, als we de ander op een voetstuk plaatsen? Zomaar een vraag.
Verplaatst
Ik ben als geen ander vertrouwd met de beschouwende rol. Ik heb gerecenseerd, gefotografeerd, geschreven over, genoten en genomen van. Ik kon opgetild worden door een mooie film of voorstelling – een zachte pleister op mijn ziel. Maar zelden deed ik zelf mee. Tot de verveling begon toe te slaan.
Nu heb ik mezelf verplaatst. Niet plotseling, maar langzaam. Zoals een plant in een half jaar scheef naar de zon toe groeit, terwijl je niets ziet gebeuren. Laatst zag ik een film en concludeerde ik voor het eerst, met schaamrode wangen, dat ik mijn eigen leven interessanter vond. Dat die film me slechts weghield bij wat ik te doen heb, hier en nu. Een welkome afleiding, een kadootje van iemand die zijn verhaal geeft met dat wat hij maakt. Een verhaal dat niet meer of minder waard is dan mijn eigen verhaal- hoe krakkemikkig dat er soms ook uit ziet. Keep calm and carry on, las ik vandaag op een muur. De creatie is in je!
Recente reacties