Een lezing kan een ware opluchting zijn. Onlangs luisterde ik een uur lang naar Martijn Aslander, samen met Erwin Witteveen de schrijver van het boek ‘Nooit af’. In de waterval van woorden die hij door de zaal liet gutsen, sijpelde een belangrijke boodschap door: zolang we vasthouden aan beelden van hoe het moet zijn, ontnemen we onszelf de ruimte om te groeien en te vernieuwen. Bestaande structuren, systemen en normen houden ons vaak weg van dat wat dient en gelukkig maakt: leven vanuit ons eigen vuur. Daar hoort bij dat we onszelf steeds opnieuw uitvinden, dat we mogen zoeken en dat we fouten mogen maken. Omdat we nooit af zijn.
Bochtig
Wat een toeval. Toen ik een kind was, dacht ik dat ik ‘af’ zou zijn als ik ongeveer 20 jaar oud was. Dan zou ik weten hoe het moest. Dan zou ik een baan hebben, dan zou er stabiliteit zijn, dan zou ik alles weten, dan zou er niets meer mis gaan, dan zou ik kinderen krijgen aan wie ik alles weer door kon geven. Een redelijk lineaire gedachte die gelukkig van geen kanten klopt. Want de waarheid is dat ik 41 ben en dat ik ook maar wat doe. Mijn leven is net zo bochtig als de stok op de foto. Ik zoek naar wat ‘echt’ is, probeer te leven vanuit mijn eigen kracht en ik streef ernaar om kwijt te raken wat me in de weg zit. Vaak lukt dat, vaak ook niet. Elk nieuw inzicht, elke tip van de sluier die wordt opgelicht, vervult me van geluk. Dat geluk is niet blijvend- maar er wachten altijd nieuwe ontdekkingen.
Blinde vlekken
Wat een bevrijding, om te erkennen dat je het ook niet weet. Dat je echt je best doet, maar dat je barst van de blinde vlekken. Dat je goed bent in heel veel, maar dat je best wat hulp kan gebruiken bij de rest. Dat niet alles oplosbaar is, dat je te klein bent om het tij te keren, dat goed voor jezelf zorgen geen zonde is, dat je niets hoog hoeft te houden en dat het fijn is om het samen te doen. Dat gun ik niet alleen mezelf, maar ook de minister-president en andere zwaarhoofdigen die denken de verlossing te moeten brengen.
Afdalen naar je werkelijke plekje en daarbij nemen wat je allemaal niet kunt fixen, vergt een hoop moed. Maar na die duikvlucht ligt de weg pas echt voor je open. Leve het leven.
Recente reacties