‘Laat je stilletjes meevoeren door de wonderlijke aantrekkingskracht van datgene waar je echt van houdt. Dan weet je zeker dat je de goede kant op gaat.’
Vorige week was ik getuige van een grote gebeurtenis. Een overgang, die gepaard ging met rijke rituelen. Zo stookte een kleine heksenkring maandagavond een heet vuur, ergens in een Nijmeegse achtertuin. Tien vrouwen – op het eerste oog best nuchtere types- schaarden zich daarom heen om iets te vieren. Een van hen had een mandje met blokken bij zich. Het waren de houten speelgoedblokken waar haar jongens mee gespeeld hadden, waar mee gegooid was, waar vieze vingers op zaten. Die avond werden ze opgeofferd voor de gouden toekomst van een van hen. De vrouwen schreven wensen, woorden, gedichten, zinnen, kreten en aanmoedigingen op. Daarna verdwenen de blokken in het vuur en werden alle hartstochtelijke intenties opgenomen in het universum. Een zinloze actie in het licht van ons aardse bestaan, maar een eerbetoon aan dat wat we niet weten. Hier sprak alleen het hart.
Verplatting
De filosoof en therapeut Ken Wilber spreekt van een samenleving die aan het verplatten is. Waarin steeds minder ruimte is voor dat wat ons leven betekenis geeft. Waarin we denken dat we zijn wat we posten op Facebook, waarin we onszelf etaleren in een wereld die steeds minder lijkt te gaan over dat wat goed voor ons is. Waarin je productief moet zijn en succesvol, omdat anders je bestaan misschien wel zinloos is. Waarin je in je eentje eigenaar bent van je leven, je bijbehorende problemen en de wijze waarop je de eindstreep haalt. Wat een klus.
Gloed
Maar wat er in beweging komt als tien vrouwen een vuur omsluiten en zich openen naar elkaar, is van andere orde. Dat is wonderlijk, wild en warm. De tijd stond stil, de lachsalvo’s waren tot het volgende blok te horen, er waren tranen en ontboezemingen. Ineens kwam tevoorschijn wat er binnen lag te broeden. Ineens herkenden we onszelf in elkaar. Ineens scheen er een nieuw licht op de zaak. Een oranje gloed.
Eerbetoon
Een eerbetoon brengen aan dat wat er is, past niet altijd in ons efficiente leven. We zijn ons niet bewust of we stappen er gemakshalve overheen. Maar we leven (onbewust) zoveel meer dan onze strategie, dat we net zo goed wel een beetje aandacht kunnen geven aan dat wat daar onder ligt- of dat nu thuis is, of op het werk. Want als de zon daar door durft te breken, wordt alles lichter.
Recente reacties