Het liefst zijn wij natuurlijk een groot succesverhaal. Meer, beter, groter – dat is wat we willen. Maar zonder schaamte je eigen mislukking in de ogen kijken, heeft ook wel wat te bieden.
Ik ben gisteren afgewezen. Ik was in de race voor een prachtklus, voor een grote, interessante organisatie in de regio. Een klus met impact, een klus die ging over het DNA van de organisatie, een ontwikkeltraject, een verbindende klus, dwars door alle lagen heen. Geweldig. Echt iets voor mij. Ik voelde ook spanning. Kon ik het wel? Wat ging ik tegenkomen? Zou ik nog tijd hebben om te ondernemen? Was het niet te vroeg en nam het niet teveel ruimte in beslag?
Maar ik schreef toch. Ik schreef een brief die ik zelf zo goed vond, dat ik me niet kon voorstellen dat ze me niet zouden uitnodigen. Dat bleek te kloppen. Ik had twee fantastische gesprekken en voelde me daar als een vis in het water. Blij en vol zelfvertrouwen stapte ik weer naar buiten. Ik regelde referenties- waardevolle contacten die bereid waren om hun vakantie hiervoor te onderbreken.
Het hele weekend hing het succes in de lucht. Ik had zin in de uitdaging en in de bevestiging die deze opdracht mijn ingeslagen weg zou geven. Maar maandagavond sloeg dat ineens om. Alsof ik door het ijs zakte, voelde ik dat het niet ging lukken. Iets klopte er niet. En dat klopte nog ook.
Een dag later had ik een fijn en respectvol gesprek met de manager, die me vertelde dat ik het inderdaad net niet geworden was. Er was veel lof, er was geen twijfel dat ik het zou kunnen. Maar mijn concurrent had net iets meer ervaring.
Het was kauwen daarna, op deze afloop. Het net niet worden, is minstens zo frustrerend als een complete mismatch. Het rusten in het gevoel dat het klopt, is moeilijk als je zo graag door wilt komen. Maar ergens was ik ook geroerd en voelde ik me rijk. Ik was in een klap heel dicht bij een grote vis terechtgekomen en had ‘m bijna gepakt. Ik had goede relaties die zich hiervoor lieten storen tijdens hun vakanties. Ik had twee waardevolle gesprekken gehad met mensen die ik niet kende, en heb daarbij potentieel voor de toekomst ervaren. Er blijft ruimte om mezelf de komende tijd te ontwikkelen in mijn ondernemerschap. En bovenal: het vertrouwen bleef en de focus groeit, ondanks de tegenslag. Of dankzij?
Recente reacties